Prof. dr hab. n. med. Jan Talar
Profesor zwyczajny, doktor habilitowany nauk medycznych, lekarz, specjalista rehabilitacji i chirurgii. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich lekarzy, pionier nowoczesnej neurorehabilitacji, człowiek, który przez dekady przywracał życie i nadzieję pacjentom w śpiączce mózgowej.
Urodził się 17 listopada 1945 roku w Radomiu. W latach 1960–1964 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. T. Chałubińskiego w Radomiu. Studia medyczne odbył w latach 1964–1970 na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Staż podyplomowy zrealizował w I Wojskowym Szpitalu Klinicznym WAM w Łodzi.
Karierę zawodową rozpoczął jako starszy lekarz pułku w Lidzbarku Warmińskim, następnie jako asystent chirurgii ogólnej. Szybko jednak dostrzegł, że prawdziwym wyzwaniem i powołaniem jest rehabilitacja pacjentów po ciężkich urazach. W latach 1977–1985 kierował Klinicznym Ośrodkiem Rehabilitacji w 23. Wojskowym Szpitalu Uzdrowiskowym w Lądku Zdroju, a od 1985 do 1995 roku – Zakładem Rehabilitacji 10. Wojskowego Szpitala Klinicznego w Bydgoszczy.
Jako naukowiec i praktyk konsekwentnie łączył klinikę z dydaktyką. W 1998 roku uruchomił pierwsze w Polsce studia magisterskie z fizjoterapii w Akademii Medycznej w Bydgoszczy, a rok później – Klinikę Rehabilitacji, którą kierował do 2005 roku. W latach 2006–2019 pełnił funkcję dziekana Wydziału Nauk o Zdrowiu Elbląskiej Uczelni Humanistyczno-Ekonomicznej. Od 2015 roku prowadzi Ośrodek Neurofizjoterapii „Gołębi Dwór” w Kamieniu Małym – miejsce, w którym łączy swoje doświadczenie, wiedzę i pasję.
Dorobek naukowy
- specjalizacja I stopnia z chirurgii ogólnej (1976),
- specjalizacja II stopnia z rehabilitacji medycznej (1982),
- stopień doktora nauk medycznych (1986) na podstawie pracy o leczeniu zespołu Sudecka,
- habilitacja (1992) za rozprawę dotyczącą oceny kręgosłupa pilotów wojskowych,
- tytuł profesora zwyczajnego nauk medycznych (2004).
Wypromowanie ponad 50 specjalistów rehabilitacji i fizjoterapii, promotor ponad 20 doktoratów oraz opiekun 4 habilitacji. Jest autorem i współautorem ponad 230 publikacji naukowych oraz cenionych książek, m.in.:
- Urazy pnia mózgu. Kompleksowa diagnostyka i terapia (2002, 2014),
- Neurorehabilitacja u progu XXI wieku (2003),
- Rehabilitacja po urazach głowy (2009),
- Śpiączka mózgowa a tak zwana śmierć mózgu (2017),
- Czarna księga tak zwanej śmierci mózgu (2021).
Odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Medal „Serce Ziemi”.
Misja i dokonania
W 1975 roku dokonał pierwszego wybudzenia młodego pacjenta ze śpiączki mózgowej. To wydarzenie na zawsze ukształtowało jego drogę zawodową. Od tamtej pory nieustannie deklaruje walkę o życie i zdrowie osób uznawanych przez innych lekarzy za „beznadziejne przypadki”.
Przez blisko pół wieku wybudził około tysiąca pacjentów w śpiączce mózgowej, w tym wielu, których stan oficjalnie określano jako „śmierć mózgu”. Dla jednych był ostatnią nadzieją, dla innych – żywym dowodem, że determinacja, wiedza i serce lekarza mogą czynić cuda.
